๓๘๖. |
น เว ยาจนฺติ สปฺปญฺา. |
|
ผู้มีปัญญาย่อมไม่ขอเลย. |
|
ขุ. ชา. สตฺตก. ๒๗/๒๒๐. |
|
|
๓๘๗. |
ยาจโก อปฺปิโย โหติ. |
|
ผู้ขอย่อมไม่เป็นที่รัก (ของผู้ถูกขอ). |
|
วิ. มหาวิภงฺค. ๑/๓๓๗๗. ขุ. ชา. สตฺตก. ๒๗/๒๒๐. |
|
|
๓๘๘. |
ยาจํ อททมปฺปิโย. |
|
ผู้ถูกขอเมื่อไม่ให้สิ่งที่เขาขอ ย่อมไม่เป็นที่รัก (ของผู้ขอ). |
|
วิ. มหาวิภงฺค. ๑/๓๓๗. ขุ. ชา. สตฺตก. ๒๙/๒๒๐. |
|
|
๓๘๙. |
เทสฺโส จ โหติ อติยาจนาย. |
|
คนย่อมเป็นที่เกลียดชังเพราะขอจัด. |
|
วิ. มหาวิภงฺค. ๑/๓๓๔. ขุ. ชา. ติก. ๒๗/๑๐๐. |
|
|
๓๙๐. |
น ตํ ยาเจ ยสฺส ปิยํ ชิคึเส. |
|
ไม่ควรขอสิ่งที่รู้ว่าเป็นที่รักของเขา. |
|
วิ. มหาวิภงฺค. ๑/๓๓๔. ขุ. ชา. ติก. ๒๗/๑๐๐. |