จิตตวรรค คือ หมวดจิต
๑๑๗. จิตฺเต  สงฺกิลิฏเ  ทุคฺคติ  ปาฏิกงฺขา.
  เมื่อจิตเศร้าหมองแล้ว  ทุคติเป็นอันต้องหวัง.
  ม. มู. ๑๒/๖๔.
   
๑๑๘. จิตฺเต  อสงฺกิลิฏฺเ  สุคติ  ปาฏิกงฺขา.
  เมื่อจิตไม่เศร้าหมองแล้ว  สุคติเป็นอันหวังได้.
  ม. มู. ๑๒/๖๔.
   
๑๑๙. จิตฺเตน  นียติ  โลโก.
  โลกอันจิตย่อมนำไป.
  สํ. ส. ๑๕/๕๔.
   
๑๒๐. จิตฺตสฺส  ทมโถ  สาธุ.
  การฝึกจิตเป็นความดี.
  ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
   
๑๒๑. จิตฺตํ  ทนฺตํ  สุขาวหํ.
  จิตที่ฝึกแล้ว  นำสุขมาให้.
  ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
   
๑๒๒. จิตฺตํ  คุตฺตํ  สุขาวหํ.
  จิตที่คุ้มครองแล้ว  นำสุขมาให้.
  ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
   
๑๒๓. วิหญฺตี  จิตฺตวสานุวตฺตี.
  ผู้ประพฤติตามอำนาจจิต  ย่อมลำบาก.
  ขุ. ชา. ทุก. ๒๗/๙๐.
   
๑๒๔. จิตฺตํ  อตฺตโน  อุชุกมกํสุ.
  คนฉลาดได้ทำจิตของตนให้ซื่อตรง.
  ที. มหา. ๑๐/๒๘๘.
   
๑๒๕. สจิตฺตปริยายกุสลา  ภเวยฺยฃ.
  พึงเป็นผู้ฉลาดในกระบวนจิตของตน.
  นัย-องฺ. ทสก. ๒๔/๑๐๐.
   
๑๒๖. เตลปตฺตํ  ยถา  ปริหเรยฺย  เอวํ  สจิตฺตมนุรกฺเข.
  พึงรักษาจิตของตน.  เหมือนคนประคองบาตรเต็มด้วยน้ำมัน.
  ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๓๑.
   
๑๒๗. สจิตฺตมนุรกฺขถ.
  จงตามรักษาจิตของตน.
  ขุ. ธ. ๒๕/๕๘.
   
๑๒๘. จิตฺตํ  รกฺเขถ  เมธาวี.
  ผู้มีปัญญาพึงรักษาจิต.
  ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
   
๑๒๙. ยโต  ยโต  จ  ปาปกํ  ตโต  ตโต  มโน  นิวารเย.
  ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ.
  สํ. ส. ๑๕/๒๐.


พุทธศาสนสุภาษิต