๔๖๗. |
สพฺพตฺถ ทุกฺขสฺส สุขํ ปหานํ. |
|
ละเหตุทุกข์ได้ เป็นสุขในที่ทั้งปวง. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๕๙. |
๔๖๘. |
อพฺยาปชฺฌํ สุขํ โลเก. |
|
ความไม่เบียดเบียน เป็นสุขในโลก. |
|
วิ. มหา. ๔/๖. ขุ. อุ. ๒๕/๘๖. |
๔๖๙. |
เตสํ วูปสโม สุโข. |
|
ความสงบระงับแห่งสังขารนั้น เป็นสุข. |
|
สํ. ส. ๑๕/๘. ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๓๑. |
๔๗๐. |
นตฺถิ สนฺติปรํ สุขํ. |
|
ความสุข (อื่น) ยิ่งกว่าความสงบ ไม่มี. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๔๒. |
๔๗๑. |
นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ. |
|
นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง. |
|
ม. ม. ๑๓/๒๘๑. ขุ. ธ. ๒๕/๔๒. |
๔๗๒. |
สุโข พุทฺธานํ อุปฺปาโท. |
|
ความเกิดขึ้นแห่งท่านผู้รู้ทั้งหลาย นำสุขมาให้. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๔๑. |
๔๗๓. |
สุขา สทฺธมฺมเทสนา. |
|
การแสดงสัทธรรม นำความสุขมาให้. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๔๑. |
๔๗๔. |
อทสฺสเนน พาลานํ นิจฺจเมว สุขี สิยา. |
|
จะพึงมีความสุขเป็นนิตย์ ก็เพราะไม่พบเห็นคนพาล. |
|
ขุ. ธ. ๒๕/๔๒. |
๔๗๕. |
สุขํ สุปติ พุทฺโธ จ เยน เมตฺตา สุภาวิตา. |
|
ผู้เจริญเมตตาดีแล้ว ย่อมหลับและตื่นเป็นสุข. |
|
ว. ว. |
๔๗๖. |
น เว อนตฺถกุสเลน อตฺถจริยา สุขาวหา. |
|
การประพฤติประโยชน์กับคนไม่ฉลาดในประโยชน์ ไม่นำสุขมาให้เลย. |
|
ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๑๕. |
|
|