๓๙๘.	หทยสฺส  สทิสี  วาจา.
	วาจาเช่นเดียวกับใจ.
	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๑๓๘.
๓๙๙.	โมกฺโข  กลฺยาณิยา  สาธุ.
	เปล่งวาจางาม  ยังประโยชน์ให้สำเร็จ.
	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๒๘.
๔๐๐.	มุตฺวา  ตปฺปติ  ปาปิกํ.
	คนเปล่งวาจาชั่ว  ย่อมเดือดร้อน.
	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๒๘.
๔๐๑.	ทุฏฺสฺส  ผรุสา  วาจา.
	คนโกรธมีวาจาหยาบ.
	ขุ. ชา. ทสก. ๒๗/๒๗๓.
๔๐๒.	อภูตวาที  นิรยํ  อุเปติ.
	คนพูดไม่จริง  ย่อมเข้าถึงนรก.
	ขุ. ธ. ๒๕/๕๕.
๔๐๓.	สํโวหาเรน  โสเจยฺยํ  เวทิตพฺพํ.
	ความสะอาด  พึงรู้ได้ด้วยถ้อยคำ.
	นัย-ขุ. อุ. ๒๕/๑๗๘.
๔๐๔.	วาจํ  มุญฺเจยฺย  กลฺยาณึ.
	ควรเปล่งวาจางาม.
	สํ. ส. ๑๕/๖๐.
๔๐๕.	สณฺหํ  คิรํ  อตฺถวตึ  ปมุญฺเจ.
	ควรเปล่งวาจาไพเราะที่มีประโยชน์.
	ขุ. ชา. เตรส. ๒๗/๓๕๐.
๔๐๖.	ตเมว  วาจํ  ภาเสยฺย    ยายตฺตานํ  น  ตาปเย.
	ควรกล่าวแต่วาจาที่ไม่ยังตนให้เดือดร้อน.
	สํ. ส. ๑๕/๒๗๘.  ขุ. สุ. ๒๕/๔๑๑.
๔๐๗.	มนุญฺเมว  ภาเสยฺย.
	ควรกล่าวแต่วาจาที่น่าพอใจ.
	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๑๐.
๔๐๘.	นามนุญฺํ  กุทาจนํ.
	ในกาลไหน ๆ  ก็ไม่ควรกล่าววาจาไม่น่าพอใจ.
	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๑๐.
๔๐๙.	วาจํ  ปมุญฺเจ  กุสลํ  นาติเวลํ.
	ไม่ควรเปล่งวาจาที่ดี  ให้เกินกาล.
	ขุ. ชา. ทุก. ๒๗/๘๐.  ขุ. สุ. ๒๕/๕๒๓. ขุ. มหา. ๒๙/๖๒๒.
๔๑๐.	น  หิ  มุญฺเจยฺย  ปาปิกํ.
	ไม่ควรเปล่งวาจาชั่วเลย.
	ขุ. ชา. ๒๗/๒๘.