นักธรรมชั้นเอก

๒๑๑.	อุทฺธโต จปโล ภิกฺขุ	มิตฺเต อาคมฺม ปาปเก
	สํสีทติ มโหฆสฺมึ	อุมฺมิยา ปฏิกุชฺชิโต.
	ภิกษุผู้ฟุ้งซ่าน คลอนแคลน อาศัยมิตรชั่ว ถูกคลื่นซัด ย่อมจมลงในน่านน้ำใหญ่.
	( อญฺาโกณฺฑญฺเถร )	ขุ. เถร. ๒๖/๓๖๖.

๒๑๒.	ธมฺมกาโม สุตาธาโร	ภเวยฺย ปริปุจฺฉโก
	สกฺกจฺจํ ปยิรุปาเสยฺย	สีลวนฺเต พหุสฺสุเต.
	พึงเป็นผู้ใคร่ธรรม ทรงไว้ซึ่งสุตะ เป็นผู้สอบถาม เข้าไปนั่ง ใกล้ผู้มีศีลและเป็นพหุสูตโดยเคารพ.
	( พุทฺธ )	ขุ. ชา. มหา. ๒๘/๓๓๒.

๒๑๓.	นิธีนํว ปวตฺตารํ	ยํ ปสฺเส วชฺชทสฺสินํ
	นิคฺคยฺหวาทึ เมธาวึ	ตาทิสํ ปณฺฑิตํ ภเช
	ตาทิสํ ภชมานสฺส	เสยฺโย โหติ น ปาปิโย.
	เห็นบัณฑิตใด ผู้มีปกติชี้ความผิดให้ ดุจผู้บอกขุมทรัพย์ให้ ซึ่งมีปกติกล่าวกำราบ มีปัญญา, พึงคบบัณฑิตเช่นนั้น, เมื่อคบ ท่านเช่นนั้น ย่อมประเสริฐ ไม่เลวเลย.
	( พุทฺธ )	ขุ. ธ. ๒๕/๒๕.

๒๑๔.	นิหียติ ปุริโส นิหีนเสว น จ หาเยถ กทาจิ ตุลฺยเสวี เสฏฺมุปนมํ อุเทติ ขิปฺปํ ตสฺมา อตฺตโน อุตฺตรึ ภเชถ.
	ในกาลไหน ๆ ผู้คบคนเลว ย่อมเลว คบคนเสมอกัน ไม่พึง เสื่อม คบหาคนประเสริฐ ย่อมพลันเด่นขึ้น เหตุนั้นควรคบคนที่สูง กว่าตน.
	( พุทฺธ )	องฺ. ติก. ๒๐/๑๕๘.

๒๑๕.	ปสนฺนเมว	อปฺปสนฺนํ วิวชฺชเย
	ปสนฺนํ ปยิรุปาเสยฺย	รหทํวุทกตฺถิโก.
	บุคคลควรคบผู้เลื่อมใสเท่านั้น ควรเว้นผู้ไม่เลื่อมใส ควร เข้าไปนั่งใกล้ผู้เลื่อมใส เหมือนผู้ต้องการน้ำเข้าไปหาห้วงน้ำ ฉะนั้น.
	( โพธิสตฺต )	ขุ. ชา. ปญฺาส. ๒๘/๒๓.

๒๑๖.	ปิสุเณน จ โกธเนน มจฺฉรินา จ วิภูตินนฺทินา สขิตํ น กเรยฺย ปณฺฑิโต ปาโป กาปุริเสน สงฺคโม.
	บัณฑิตไม่ควรทำความเป็นเพื่อนกับคนส่อเสียด คนมักโกรธ คนตระหนี่ และคนเพลิดเพลินในสมบัติ เพราะการสมาคม กับคนชั่ว เป็นความเลวทราม.
	( อานนฺทเถร )	ขุ. เถร. ๒๖/๔๐๕.

๒๑๗.	ภเช ภชนฺตํ ปุริสํ	อภชนฺตํ น ภชฺชเย
	อสปฺปุริสธมฺโม โส	โย ภชนฺตํ น ภชิชติ.
	ควรคบกับคนที่คบตน ไม่ควรคบคนที่ไม่คบตน ผู้ใดไม่คบคน ที่คบตน ผู้นั้นชื่อว่าไม่มีธรรมของสัตบุรุษ.
	( โพธิสตฺต )	ขุ. ชา. ปญฺาส. ๒๘/๒๓.

๒๑๘.	สพฺภิเรว สมาเสถ	สพฺภิ กุพฺเพถ สนฺถวํ
	สตํ สทฺธมฺมมญฺาย	สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ.
	พึงสมาคมกับสัตบุรุษ พึงทำความสนิทสนมกับสัตบุรุษ ผู้นั้น รู้ทั่วถึงสัทธรรมของสัตบุรุษแล้ว ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง.
	( สีวเทวปุตฺต )	สํ. ส. ๑๕/๘๐.