๑๑๗.	จิตฺเต  สงฺกิลิฏเ  ทุคฺคติ  ปาฏิกงฺขา.
	เมื่อจิตเศร้าหมองแล้ว  ทุคติเป็นอันต้องหวัง.
	ม. มู. ๑๒/๖๔.
๑๑๘.	จิตฺเต  อสงฺกิลิฏฺเ  สุคติ  ปาฏิกงฺขา.
	เมื่อจิตไม่เศร้าหมองแล้ว  สุคติเป็นอันหวังได้.
	ม. มู. ๑๒/๖๔.
๑๑๙.	จิตฺเตน  นียติ  โลโก.
	โลกอันจิตย่อมนำไป.
	สํ. ส. ๑๕/๕๔.
๑๒๐.	จิตฺตสฺส  ทมโถ  สาธุ.
	การฝึกจิตเป็นความดี.
	ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
๑๒๑.	จิตฺตํ  ทนฺตํ  สุขาวหํ.
	จิตที่ฝึกแล้ว  นำสุขมาให้.
	ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
๑๒๒.	จิตฺตํ  คุตฺตํ  สุขาวหํ.
	จิตที่คุ้มครองแล้ว  นำสุขมาให้.
	ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
๑๒๓.	วิหญฺตี  จิตฺตวสานุวตฺตี.
	ผู้ประพฤติตามอำนาจจิต  ย่อมลำบาก.
	ขุ. ชา. ทุก. ๒๗/๙๐.
๑๒๔.	จิตฺตํ  อตฺตโน  อุชุกมกํสุ.
	คนฉลาดได้ทำจิตของตนให้ซื่อตรง.
	ที. มหา. ๑๐/๒๘๘.
๑๒๕.	สจิตฺตปริยายกุสลา  ภเวยฺยฃ.
	พึงเป็นผู้ฉลาดในกระบวนจิตของตน.
	นัย-องฺ. ทสก. ๒๔/๑๐๐.
๑๒๖.	เตลปตฺตํ  ยถา  ปริหเรยฺย  เอวํ  สจิตฺตมนุรกฺเข.
	พึงรักษาจิตของตน.  เหมือนคนประคองบาตรเต็มด้วยน้ำมัน.
	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๓๑.
๑๒๗.	สจิตฺตมนุรกฺขถ.
	จงตามรักษาจิตของตน.
	ขุ. ธ. ๒๕/๕๘.
๑๒๘.	จิตฺตํ  รกฺเขถ  เมธาวี.
	ผู้มีปัญญาพึงรักษาจิต.
	ขุ. ธ. ๒๕/๑๙.
๑๒๙.	ยโต  ยโต  จ  ปาปกํ  ตโต  ตโต  มโน  นิวารเย.
	ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ.
	สํ. ส. ๑๕/๒๐.