๑.	อตฺตา  หเว  ชิตํ  เสยฺโย.
	ชนะตนนั่นแหละ  เป็นดี.
	ขุ. ธ. ๒๕/๒๙.
๒.	อตฺตา  หิ  กิร  ทุทฺทโม.
	ได้ยินว่าตนแล  ฝึกได้ยาก.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.
๓.	อตฺตา  สุทนฺโต  ปุริสสฺส  โชติ.
	ตนที่ฝึกดีแล้ว  เป็นแสงสว่างของบุรุษ.
	สํ. ส. ๑๕/๒๔๘.
๔.	อตฺตา  หิ  อตฺตโน  นาโถ.
	ตนแล  เป็นที่พึ่งของตน.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖,๖๖.
๕.	อตฺตา  หิ  อตฺตโน  คติ.
	ตนเทียว  เป็นคติของตน.
	ขุ. ธ. ๒๕/๖๖.
๖.	อตฺตา  หิ  ปรมํ  ปิโย.
	ตนแล  เป็นที่รักยิ่ง.
	องฺ. สตฺตก. ๒๓/๙๙.
๗.	นตฺถิ  อตฺตสมํ  เปมํ.
	ความรัก  (อื่น)  เสมอด้วยตนไม่มี.
	สํ. ส. ๑๕/๙.
๘.	อตฺตนา  ว  กตํ  ปาปํ    อตฺตนา  สงฺกิลิสฺสติ.
	ตนทำบาปเอง  ย่อมเศร้าหมองเอง.
	ขุ.ธ. ๒๕/๓๗.  ขุ. มหา. ๒๙/๓๗.  ขุ.จู. ๓๐/๑๑๖.
๙.	อตฺตนา  อกตํ  ปาปํ    อตฺตนา  ว  วิสุชฺฌติ.
	ตนไม่ทำบาปเอง  ย่อมหมดจดเอง.
	ขุ.ธ. ๒๕/๓๗.  ขุ.มหา. ๒๙/๓๗.  ขุ.จู. ๓๐/๑๑๖.
๑๐.	อตฺตตฺถปญฺา  อสุจี  มนุสฺสา.
	มนุษย์ผู้เห็นแก่ประโยชน์ตน  เป็นคนไม่สะอาด.
	ขุ. สุ. ๒๕/๑๓๓๙.
๑๑.	อตฺตานํ  ทมยนฺติ  ปณฺฑิตา.
	บัณฑิต  ย่อมฝึกตน.
	ม.ม. ๑๓/๔๘๗.  ขุ.ธ. ๒๕/๒๕. ขุ. เถร. ๒๖/๓๘๙.
๑๒.	อตฺตานํ  ทมยนฺติ  สุพฺพตา.
	ผู้ประพฤติดี  ย่อมฝึกตน.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๔.
๑๓.	อตฺตนา  หิ  สุทนฺเตน    นาถํ  ลภติ  ทุลฺลภํ.
	ผู้มีตนฝึกดีแล้ว  ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.
๑๔.	โย  รกฺขติ  อตฺตานํ    รกฺขิโต  ตสฺส  พาหิโร.
	ผู้ใดรักษาตนได้  ภายนอกของผู้นั้นก็เป็นอันรักษาด้วย.
	องฺ. ฉกฺก. ๒๒/๔๑๗.
๑๕.	อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺา  รกฺเขยฺย  นํ  สุรกฺขิตํ.
	ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก  ก็ควรรักษาตนนั้นให้ดี.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.
๑๖.	ปริโยทเปยฺย  อตฺตานํ  จิตฺตเกฺลเสหิ  ปณฺฑิโต.
	บัณฑิตพึงทำตนให้ผ่องแผ้วจากเครื่องเศร้าหมองจิต.
	สํ. มหา. ๑๙/๒๙.  ขุ. ธ. ๒๕/๒๖.
๑๗.	อตฺตานญฺเจ  ตถา  กยิรา    ยถญฺมนุสาสติ.
	ถ้าพร่ำสอนผู้อื่นฉันใด  ก็ควรทำตนฉันนั้น.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.
๑๘.	อตฺตนา  โจทยตฺตานํ.
	จงเตือนตนด้วยตนเอง.
	ขุ. ธ. ๒๕/๖๖.
๑๙.	ปฏิมํเสตมตฺตนา.
	จงพิจารณาตนด้วยตนเอง.
	ขุ. ธ. ๒๕/๖๖.
๒๐.	ทุคฺคา  อุทฺธรถตฺตานํ    ปงฺเก  สนฺโนว  กุญฺชโร.
	จงถอนตนขึ้นจากหล่ม  เหมือนช้างตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น.
	ขุ. ธ. ๒๕/๕๘.
๒๑.	อตฺตานุรกฺขี  ภว  มา  อฑยฺหิ.
	จงเป็นผู้ตามรักษาตน  อย่าได้เดือดร้อน.
	ขุ. ชา. ปกิณฺณก. ๒๗/๓๗๒.
๒๒.	อตฺตานญฺจ  น  ฆาเตสิ.
	อย่าฆ่าตนเสียเลย.
	ขุ. ชา. มหา. ๒๘/๒๗๙.
๒๓.	อตฺตานํ  น  ทเท  โปโส.
	บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตน.
	สํ. ส. ๑๕/๖๐.
๒๔.	อตฺตานํ  น  ปริจฺจเช.
	บุรุษไม่พึงสละเสียซึ่งตน.
	สํ. ส. ๑๕/๖๐.
๒๕.	อตฺตานํ  นาติวตฺเตยฺย.
	บุคคลไม่ควรลืมตน.
	ขุ. ชา. ตึส. ๒๗/๕๐๓.
๒๖.	อตฺตทตฺถํ  ปรตฺเถน    พหุนาปิ  น  หาปเย.
	ไม่ควรพร่าประโยชน์ตน  เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้มาก.
	ขุ. ธ. ๒๕/๓๗.
๒๗.	อตฺตานญฺเจ  ปิยํ  ชญฺา    น  นํ  ปาเปน  สํยุเช.
	ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก  ก็ไม่ควรประกอบตนนั้นด้วยความชั่ว.
	สํ. ส. ๑๕/๑๐๔.
๒๘.	ยทตฺตครหี  ตทกุพฺพมาโน.
	ติตนเองเพราะเหตุใด  ไม่ควรทำเหตุนั้น.
	ขุ. ส. ๒๕/๔๘๖.