๑. อตฺตทตฺถํ  ปรตฺเถน พหุนาปิ  น   หาปเย
  อตฺตทตฺถมภิญฺาย สทตฺถปสุโต  สิยา.
  บุคคไม่ควรพล่าประโยชน์ของตน  เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้มาก
รู้จักประโยชน์ของตนแล้ว  พึงขวนขวายในประโยชน์ขอตน.
  (พุทฺธ) ขุ. ธ.  ๒๕/๓๗.
     
๒. อตฺตานญฺเจ   ตถา   กยิรา ยถญฺมนุสาสติ
  สุทนฺโต   วต   ทเมถ อตฺตา  หิ  กิร  ทุทฺทโม.
  ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด  พึงทำตนฉันนั้น  ผู้ฝึกตนดีแล้ว  ควรฝึก
ผู้อื่น  ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก.
  (พุทฺธ) ขุ. ธ.  ๒๕/๓๖.
     
๓. อตฺตานเมว  ปมํ ปฏิรูเป  นิเวสเย
  อถญฺมานุสาเสยฺย น   กิลิสฺเสยฺย  ปณฺฑิโต.
  บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน  สอนผู้อื่นภายหลัง
จึงไม่มัวหมอง.
  (พุทฺธ) ขุ. ธ.  ๒๕/๓๖.
     
                                           
อัตตวรรค คือ หมวดตน
พุทธศาสนสุภาษิต