ธรรมศึกษาชั้นโท

๑.	อตฺตทตฺถํ ปรตฺเถน	พหุนาปิ น หาปเย
	อตฺตทตฺถมภิญฺาย	สทตฺถปสุโต สิยา.
	บุคคลไม่ควรพล่าประโยชน์ของตน เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้มาก รู้จักประโยชน์ของตนแล้ว พึงขวนขวายในประโยชน์ของตน.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒๕/๓๗.

๒.	อตฺตานญฺเจ ตถา กยิรา	ยถญฺมนุสาสติ
	สุทนฺโต วต ทเมถ	อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม.
	ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึงทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึก ผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.

๓.	อตฺตานเมว ปมํ	ปฏิรูเป นิเวสเย
	อถญฺมานุสาเสยฺย	น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต.
	บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน สอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง.
	(พุทฺธ)	ขุ. ธ. ๒๕/๓๖.